Psalm 102


1   Heer, hoor mijn gebed, laat blijken
dat mijn klachten U bereiken.
Hul U niet in duisternis
nu 't mij bang te moede is.
Luister, luister naar mijn klagen,
want ik roep U alle dagen.
Hoor mij, Heer, wil antwoord geven,
help mij haastig, red mijn leven.

2   Zie mijn leven, Heer, verkwijnen
en als ijle rook verdwijnen.
Wat een felle vuurhaard was
smeult en sterft, wordt koude as.
Zie als gras, in 't felle gloeien
van de zon, mijn hart verschroeien.
Uitgeteerd, alleen gelaten,
klaag ik, vast ik, niets kan baten.

3   Als een vogel, die in steppen
zich wanhopig voort moet reppen,
als een witte pelikaan,
ver van alle hulp vandaan,
als een uil in 't puin verborgen,
wacht ik angstig op de morgen.
Eenzaam moet mijn hart hier waken
als een vogel op de daken.

4   Hoor mijn vijanden mij smaden,
mij met spot en hoon beladen.
Daag'lijks schenden zij mijn naam,
maken hem tot vloek en blaam.
As is 't brood dat ik moet eten,
tranen drink ik. 'k Ben vergeten
en verlaten alle dagen,
daar uw hand mij heeft geslagen.

5   Ja, uw hand vernielt mijn leven,
heeft mij in de lucht geheven,
neergesmeten met geweld.
Ach, mijn dagen zijn geteld.
'k Zie ze als een schaduw lengen,
met het duister zich vermengen.
Zoals gras in hete steppen
voel 'k mijn levenskracht verleppen.

6   Gij, Heer, troont te allen tijde,
steeds zal men uw naam belijden
van geslachte tot geslacht.
Gij zult opstaan in uw kracht.
Gij zult ons verlossing schenken,
Sion eindelijk gedenken.
Tijd is 't voor uw grote daden,
eind'lijk tijd voor uw genade.

7   Slaan w' op Sions puin de ogen,
o, hoe is ons hart bewogen,
hunkert het naar het herstel
op uw goddelijk bevel,
opdat alle volken spreken;
"God is niet van hen geweken,
God heeft Sion doen herbouwen,
doet zijn glorie haar aanschouwen".

8   Ja, God wendt zich tot het klagen
van wie Hem om bijstand vragen,
heeft hun bidden niet veracht.
Zegt het aan het nageslacht.
Laat het worden opgeschreven,
zodat zij, die later leven,
lezen van zijn gunstbewijzen
en de eeuwen door Hem prijzen.

9   Uit den hemel hoog verheven
ziet Hij neer op 't aardse leven.
Uit Zijn heiligdom omhoog
slaat Hij op zijn knechten 't oog.
Hij zal komen, de Geduchte;
hun die in de kerkers zuchten,
met de dood voor ogen leven,
Hij zal hun de vrijheid geven.

10   Ja, de Heer komt ter bevrijding,
opdat Sion blij de tijding
van zijn grote daden meldt
en Jeruzalem vertelt,
hoe verlosten huiswaarts keren
roemend in de naam des Heren.
Alle volken, alle rijken
brengen Hem hun huldeblijken.

11   Argeloos ging ik mijn wegen.
Plotseling kwam God mij tegen,
greep mij aan en brak mijn kracht.
Nu richt ik tot Hem mijn klacht;
laat niet midden in het leven
mij de duisternis omgeven,
Gij, die eeuwen telt als uren,
laat mij een geslacht lang duren.

12   In de aanvang van de tijden
hebt Gij aard' en hemel beide
opgeroepen door uw woord.
Zij vergaan, maar Gij leeft voort.
Al uw werken lijden schade,
Gij verwisselt z' als gewaden,
Gij, de Koning der getijden,
legt ze achteloos ter zijde.

13   Gij, dezelfde, gist'ren, heden,
zult de toekomst tegentreden,
zult dezelfde zijn altijd,
eindeloos in majesteit.
Zo zult Gij uw trouw betonen,
ja, uw volk zal veilig wonen.
En de komende geslachten
zal altoos uw vrede wachten.
Terug naar boven

Psalmen uit het Liedboek voor de Kerken (1973)