| 1 | Al ruisen alle wouden, |
| al bruist het wilde meer, | |
| al beeft het al van donder, | |
| al straalt de bliksem neer, | |
| mijn hart blijft zonder vrezen | |
| in zijn wezen. |
| 2 | Het kan ons niet verschrikken, |
| al wat van buiten woelt, | |
| wanneer men maar van binnen | |
| de schoonste ruste voelt: | |
| die schoonste rust van binnen | |
| kan 't verwinnen. |
| 3 | Als Jezus zich in 't harte |
| te ruste heeft gezet, | |
| laat eens een onweer komen, | |
| dat deze rust belet: | |
| al 't kwaad versmelt in vrezen | |
| voor zijn wezen. |
| 4 | O mensen, woudt gij leren, |
| waarin uw heil bestaat? | |
| 't Is hierin, dat gij weelde | |
| en aardse rijkdom haat, | |
| en dat gij tracht te winnen | |
| rust van binnen. | |
Liedboek voor de Kerken 1973