| 1 |
Wie is het, die zo hoog gezeten, |
|
zo diep in 't grondeloze licht, |
|
van tijd noch eeuwigheid gemeten, |
|
bestaan kan zonder tegen wicht? |
|
Wie is het enig middelpunt |
|
en de oorsprong van zo vele goeden, |
|
de ziel van alles, wat gij kunt |
|
bevroˆn of nimmermeer bevroeden? |
|
Dat 's God! Oneindig, eeuwig wezen |
|
van alle ding dat wezen heeft, |
|
vergeef het ons, als tong en teken |
|
en als verbeelding ons begeeft, |
|
want ieder draagt zijn eigen naam |
|
behalve Gij. Wie kan U noemen? |
|
Onz' uitspraak, zwak en onbekwaam, |
|
kan zonder schennis U niet roemen. |
|
U zelf bekend en niemand nader |
|
zijt Gij alleen dan die Gij zijt: |
|
der eeuwigheden glans en ader, |
|
der glanzen glans in eeuwigheid. |
|
Het zien van U zou perk en peil |
|
van ons vermogen overschrijden; |
|
Laat ons voor 't ondoorgrond'lijk heil, |
|
met de eng'len U den lofzang wijden. |
|
Heilig, heilig, nog eens heilig, |
|
driemaal heilig: eer zij God. |
|
Buiten God is 't nergens veilig. |
|
Heilig is het groot gebod. |
|
Zijn geheimenis zij bondig. |
|
Men aanbidde zijn bevel. |
|
Dat men 't overal verkondig'! |
|
Al wat God behaagt, is wel. |
|
|
|
|
|
|