| 1 | Leer mij, o Heer, uw lijden recht betrachten, |
| in deze zee verzinken mijn gedachten: | |
| o liefde die, om zondaars te bevrijden, | |
| zo zwaar moest lijden. |
| 2 | 'k Zie U, God zelf, in eeuwigheid geprezen, |
| tot in de dood als mens gehoorzaam wezen, | |
| in onze plaats gemarteld en geslagen, | |
| de zonde dragen. |
| 3 | O allerheiligst, onuitspreeklijk wonder: |
| de Rechter zelf gaat aan het recht ten onder. | |
| O wreed geding; wie kan geheel doorgronden | |
| de vloek der zonden. |
| 4 | God is rechtvaardig, ja, een God der wrake; |
| en Hij is liefde, Hij wil zalig maken. | |
| zie hier de schalen die ten volle wegen | |
| en vloek en zegen. |
| 5 | Dit breekt mijn trots. Waar zou ik nog op bogen? |
| Ik lig in 't stof, maar God komt mij verhogen, | |
| nu ik van vijand Gods en tegenstander | |
| in vriend verander. |
| 6 | Daar Ge U voor mij hebt in de dood gegeven, |
| hoe zou ik naar mijn eigen wil nog leven? | |
| Zou ik aan U voor zulk een bitter lijden | |
| mijn hart niet wijden? |
| 7 | Laat mij, o Heer, uw wond're wijsheid prijzen, |
| dwaasheid en ergernis voor wereldwijzen, | |
| laat mij uw kruis dat sterken zwakheid noemen | |
| als sterkte roemen. | |
Liedboek voor de Kerken 1973