1 | Wij edelingen, blij van geest, |
ter kerke gaan op 't hoge feest | |
den eerstgeboren Heiland groeten | |
en knielen voor de klene voeten | |
van 't Kind, waarvoor Herodes vreest. |
2 | Het Kind, waarvoor een starre rijst, |
die wijzen met haar stralen wijst | |
de donk're plaats van zijn geboorte, | |
en leidt hen binnen Davids poorte, | |
daar de Allerhoogste 't laagste prijst. |
3 | Het oosten offert wierook, goud |
en mirr' tot 's levens onderhoud | |
van Hem die, neergedaald van boven, | |
in 't arme Beth'lem leit verschoven, | |
hoewel Hij alles heeft gebouwd. |
4 | 't Gevogelt' dat op wieken zweeft |
zijn nest, de vos zijn holen heeft | |
en woont in bergen en in bossen; | |
een stal van ezelen en ossen | |
den Schepper nauw'lijks herberg geeft. |
5 | De kribbe Hem een wieg verstrekt |
die 't aardrijk met den hemel dekt | |
en ellek dier bestelt zijn voeder. | |
O Kind, Gij zijt gelijk uw moeder | |
met pracht noch hovaardij bevlekt. |
6 | Hier schuilt dat godlijk aangezicht, |
waaruit de zonne schept haar licht | |
en alle starren glans en luister. | |
Hier leit Hij zonder glans in 't duister, | |
die eng'len tot zijn dienst verplicht. |
7 | De hemel, 't aardrijk en de hel |
die luist'ren scharp naar zijn bevel | |
en sidd'ren voor de zuiv're wetten, | |
die Hij door vissers laat trompetten | |
en blazen over duin en del. |
8 | De doeken daar dit Kind in leit |
is 't purper van zijn majesteit, | |
waarin de herders Hem aanschouwen, | |
dien God de zielen komt vertrouwen, | |
gelijk van ouds was toegezeid: |
9 | Dat God zijn kudde weiden zal, |
en hoen voor ramp en ongeval | |
en naar 't verdwaalde schaapken vragen, | |
en dat op zijne schouders dragen | |
met vreugd bij 't overig getal. |
10 | Hier is de wijsheid ongeacht, |
hier geldt geen adel, staat noch pracht. | |
De hemel heeft het kleen' verkoren. | |
al wie door ootmoed wordt herboren | |
die is van 't hemelse geslacht. | |
Liedboek voor de Kerken 1973